clooooudz.

Yaşlandıkça 'yol yorgunu' kavramına inanmaya başlıyorum.
Ama niye olduğunu hala anlamıyorum.Tersine yolculuk dinlendirici bişey olmalı bence.
Buna rağmen bildiğin 'yol yorgunu'yum.Yine de yolları severim.
Ankara-İstanbul yolu arasında hoşuma giden bazı detaylar oldu:

-Hava karardığında eskiz defterime bişeyler yazasımın gelmesi ve bunları karanlıkta görmeden kalemin ucunu hissederek yazmam.
-I might be wrong'la kendimden geçerek kafası uyuşmuş şekilde kayan yol çizgilerini izlerken
aile üyelerinin telefonda çeşitli aile büyüklerinin kandilini kutlayıp yıkama yağlama blablalalalaa yapması ve bu seslerin geriden geriden müziğe karışıp garip şeylere neden olması.
-Aslısuuu?Aslısuuu? şeklinde bana ulaşmaya çalışan babamın sesini duymamazlıktan gelmem üzerine(nasıl hayvanım bi de) arabadakilere konferans verme yoluyla dedikodumu yapması.
'Bu gençler böyle izole yaşıyolar işte.Telefon,bilgisayar,aykut mu ne diyolar şu alete.(Stepmum'dan düzeltme gelir hoş gelir:Aypooood) benimki kırıyıtif ama neyse.Bütün bunları hiç kimse bilmese de duyuyo olmam.Baya güldüm.
-Dedemin karanlıkta yazı yazdığımı görüp vampirmişim gibi korkuyla bana bakıp
'ayyy gözün bozulcak kaldır şunu çok mu acelesi var yahu' demesi.
-Otoban kenarında tek başına takılıp otlayan beyaz bi at görmem.Üstelik arka planda tarlamsı görüntüler diil de gayet moderen apartmanlar falan vardı.Birinin evcil hayvanı falan mı dedim.Acayipti.Alakasız bi de.O zaman follow the white horse.
-Bulutlar,tavuklar,bacası tüten evler,ağaçlar.
-CocoRosie'yle uyuyakalmak.
-Depeche Mode'un yeni bombası Wrong'la gece gece tünelde son hız gitmek.Çok çılgındı.
-Bazı şarkılarla senkronizeyi yakalayan silecekler.
Evet bunlar güzel şeylerdi.
Bi tomar da futrafım var aslında.Onlarla şimdi ilgilenemiycek kadar miskinim.
Yol yorgunu,you know.
Sonsuza kadar sil,Taylır.Geri dönüşü yok.