çocukluğuma ait bi hikaye dinledim dün.
5 yaşında falanım.
iki büyük kuzenim ve annem alsancakta geziyomuşuz.
her kız çocuğunda olan şeydir olmadık yerde olmadık bişey isteyip zırlamak. ben de bi çanta beğenmişim ve tutturmuşum alalım alalım diye.
annemden fırçayı yemişim tabi.sus,alamayız vs.
hani sus otur dimi badem kadar şeysin dilin pabuç kadar olmamalı.
en fazla ağlarsın ama kabuğuna çekilirsin yani.
ben annemden çetin çıkmışım.
'ÜÇÜNÜZ PARANIZI BİRLEŞTİRİCEKSİNİZ,BANA BU ÇANTAYI ALICAKSINIZ!'

bak bak,ufacık veletin aklına bak sen.şimdi bu kadar çalışmıyo kafam.