bi arkadaşım var,adını veresim gelmedi,ama bütün salak salak geyiklerimiz onunla dönüyo,

bazen öyle bi cümle kuruyo ki mala bağlamakla krize girmek arasında gelgitler yaşıyorum.

az önce alakasız 'ben insan olmayı seviyorum ya' dedi.

e ne olucağdın dedim.ne biliyim işte iyi ki başka bişey değilmişim dedi.

iyi dedim,allah iyilik versin.arada geliyolar buna böyle.

newyorka gelmeden önce kimlerin hangi sınıflara dağılıcağının listesini aldık,inceledik,şansa aynı sınıfa koymuşlar bizi.ben dedim oha ne ballıyız lan şahane falan.bu sümsük dedi ki 'e iyi,eğleniriz.'

sonra boşbakışlarıma maruz kalınca anladı durumu,kikir kikir gülmeye başladık.

bugün bombasını patlattı.

sınıftaki diğer insanları ağır çekiştiriyoduk yok bunlarla hiç bi bok yapılmaz da yok uyuz hepsi bunların ben hiçbiriyle eğlenmiyorum da,hatun dedi ki 'ya ben bakire insanı çekemiyorum! böyle bi vikvikvik bi nazlı kaprisli falan bi salak oluyolar'

kaç dakka güldük hatırlamıyorum.